ეროვნული უსაფრთხოების სტრატეგიის ფორმულირების დასავლური გამოცდილება და ქართული რეალობა

(გიორგი გოგაშვილი)

შეგიძლიათ ასევე გაეცნოთ  ჟურნალში-  “სტრატეგიული კვლევები” -№2.
თბილისი, 2009; გამომცემლობა “საუნივერსიტეტო წიგნი”

შესავალი

ეროვნული უსაფრთხოება, საქართველოს პოლიტიკურ ტერმინოლოგიაში, საბჭოთა კავშირის დაშლის დღიდან აქტიურად იხმარებოდა, ხოლო 1996 წლიდან, როდესაც ეროვნული უსაფრთხოების საბჭო შეიქმნა, სახელმწიფო დონეზე იწყება უსაფრთხოების სტრატეგიულ დოკუმენტებზე მუშაობა. იმ დღიდან მოყოლებული ამ თემაზე ბევრი ითქვა და მრავალიც დაიწერა, მათ შორის პირველი ეროვნული უსაფრთხოების კონცეფციაც, რისთვისაც 1996 წელს 75 კაციანი კომისიაც კი შეიქმნა. მიუხედავად უსაფრთხოების პრობლემატიკაზე მომუშავე სახელმწიფო თუ არასამთავრობო ორგანიზაციების სიმრავლისა, დღემდე ვერ მოხერხდა ეროვნულ უსაფრთხოების პოლიტიკურ პროცესსა და ეროვნული ძალაუფლების ელემენტებს შორის ლოგიკური, გამჭვირვალე კავშირის დამყარება, რაც აგვისტოს მოვლენების განხილვის დროს თვალნათლივ გამოჩნდა.

(მე-2 ნაწილი; ომის გეგმა)

(1780-1831)

     კარფ ფონ კლაუზევიცი თავისი ნაშრომის “ომის შესახებ” მეორე ნაწილში, ომს განიხილავს როგორ ერთ მთლიან მოვლენას და საუბრობს ომისა და კამპანიის დაგეგმარებაზე.ომის გეგმა ეს არის ერთ განსაკუთრებულ მოქმედებაში გაერთიანებული სამხედრო საქმიანობის ყველანაირი გამოვლინება, რომელსაც ერთი საბოლოო მიზანი აქვს.კლაუზევიცის აზრით, ომი მხოლოდ იმ შმეთხვევაში უნდა დავიწყოთ როდესაც მკვეთრად გვექნება განსაზღვრული ის თუ რისი მიღწევა გვინდა ომით და ომის დროს.აქ იგულისხმება ომის პოლიტიკური მიზანი და ასევე ომის მთავარი სამიზნეები.აქედან განისაზღვრება ომში გამოსაყენებლი საშუალბათა და ძალთა ზომა-წონაც.